رویای مقصد

۳۰ دیماه ۱۴۰۲      حلیمه ابراهیمی

همه‌ی عمر در ارزوی رسیدن به قله بود

با  مشقت  مَرکبی  مهیا  کرد

سراسیمه  دشت‌های سرسبز  را  تاخت

از  چشمه‌های  آب  عبور  کرد

از باغات  پرمیوهٔ  دامنه‌ی کوه  گذشت

و  همچنان  تاخت زد  و  تاخت  زد

تا

به  قله  رسید

تنهای  تنها

بدون  آذوقه

خسته  و  کم‌طاقت

و  در حالیکه  نفس‌  کم  آورده  بود

با  حسرت  به  دشت  می‌اندیشید

نویسنده: حلیمه ابراهیمی

به اشتراک بگذارید
پست های مرتبط

6 پاسخ

  1. برخلاف نظر دوستان حس می‌کنم، جای درستی تموم شد.
    قله خبری نیست؛ لذت زندگی نهفته در همین قدم‌های کندی هست که خودمون رو به ندیدنش زدیم، متأسفانه.
    این نوشته، یه تلنگر حسابی به من هم بود. خیلی ممنونم دوستم❤️

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *